To osoba, która ukończyła studia i odpowiada za diagnozowanie problemów uczniów, rozwiązuje konflikty w społeczności szkolnej oraz wspiera pracę nauczycieli i wychowawców.

Może  pomóc w:

• rozpoznawaniu przyczyn trudności w nauce i niepowodzeń szkolnych,
• problemach pozaszkolnych np. tych związanymi z rodzicami,
• wspieraniu uczniów w dokonywaniu wyboru kierunku dalszego kształcenia lub zawodu oraz udzielaniu informacji w tym zakresie.
• doskonaleniu własnych talentów i samego siebie.

Kiedy zgłosić się do pedagoga?

• kiedy masz problemy z nauką,
• kiedy doświadczyłeś przykrych sytuacji lub jesteś źle traktowany przez rówieśników, nauczycieli lub rodziców,
• kiedy Twoje samopoczucie uległo znacznemu pogorszeniu,
• kiedy nie wiesz jak zaplanować dalszą ścieżkę zawodową,
• kiedy masz problemy z kontrolowaniem własnych emocji albo nie radzisz sobie ze stresem
• kiedy tylko masz wątpliwości 

NIE WIERZ W MITY!

MIT: Rozmowa z pedagogiem jest karą za złe zachowanie

FAKT: Rozmowa nie jest karą, chociaż poruszanie trudnych tematów jest nieprzyjemne i czasem wstydliwe. Pedagog pomaga w bardzo wielu sprawach również tych pozytywnych! Najczęściej rozmawia z uczniami o ich sukcesach, planach, trudnościach, problemach z którymi spotykają się w szkole i w domu. Zawsze można liczyć na pomoc.

MIT: Rozmowa z pedagogiem to donosicielstwo
FAKT: Osoby zachowujące się przemocowo, nieprzyjemnie czy niezgodnie z przepisami często używają tego określenia, aby uniknąć konsekwencji. Proszenie o pomoc to nic złego, każdy jej czasem potrzebuje. Szczególnie w sytuacjach kiedy jesteśmy traktowani niegodnie! Niektórzy nazywając Cię „konfidentem” zwykle chcą Cię zastraszyć, aby uniknąć konsekwencji.

MIT: Pedagog jest tylko od wymyślania i dawania kar

FAKT: Pedagog oprócz wsparcia w trudnych sytuacjach, organizuje warsztaty, działania profilaktyczne, poradnictwo zawodowe, promuje prozdrowotne zachowania, a także pomaga szczególnie uzdolnionym uczniom. Jego zawód nie został wymyślony do dawania kar  chociaż mogłeś/aś mieć takie doświadczenie, jeśli zdarzyło Ci się coś zmalować 

Pamiętaj, że w sytuacjach kryzysowych zawsze możesz skorzystać z całodobowego
Telefonu Zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111

Dla każdego z Nas – Rodziców pojęcie samodzielności będzie miało nieco inną definicję od wykonywania samodzielnie rutynowych obowiązków domowych, po nabycie nowych umiejętności, takich jak na przykład: wiązanie butów, spakowanie plecaka do szkoły. Samodzielność przez wielu z nas może być również pojmowana jako gotowość naszego dziecka do podjęcia próby wykonania określonej czynności samodzielnie. Dzieci najlepiej uczą się poprzez obserwację, naśladowanie, a także doświadczanie pewnych rzeczy samodzielnie.

Jak zatem wspierać nasze dzieci w dążeniu do samodzielności?

Co możemy zrobić jako Rodzice?

1. Nie krytykujmy i nie wymagajmy zbyt wiele od dziecka. Obowiązki domowe musimy zawsze dostosować do wieku i możliwości naszej pociechy. Już nawet 2-3 letnie dziecko może mieć pewne domowe obowiązki, np. układanie zabawek. Oczywiście nie będą one poukładane w sposób, w jaki sami chcemy. Możemy delikatnie podpowiadać/ pokazywać dziecku w jaki sposób to wykonać, ale nie krytykujmy, że są np. nieładnie poukładane. Dziecko zrobi to na miarę swoich możliwości.

2. Nie wyręczajmy. Niestety w natłoku wielu codziennych obowiązków nie mamy na tyle czasu, aby cierpliwie czekać, aż nasza pociecha samodzielnie wykona określoną czynność. Bardzo często mamy przekonanie, że zrobimy to znacznie szybciej, lepiej, a co dla nas bardzo istotne zrobimy to bezpieczniej. Niestety w tym przypadku nie liczy się perfekcjonizm, a to, że dziecko wykonało określoną czynność samodzielnie.

3. Nie porównujmy naszego dziecka do jego rówieśników. W takim działaniu uzyskamy zupełnie inny efekt od zamierzonego, zamiast zmotywować skutecznie zniechęcimy dziecko do podejmowania jakichkolwiek wyzwań, a ponadto będzie czuło się ono gorsze od innych.

4. Dajmy naszemu dziecku wybór. Nauka samodzielności zaczyna się już od najmłodszych lat. Niech samodzielnie zdecyduje czy ma ochotę w danym momencie na zjedzenie gruszki czy jabłka.

5. Nie zarażajmy lękiem. To, co dla nas rodziców jest często dużym problemem, wywołuje w nas strach, niekoniecznie będzie obawą występującą u naszej pociechy.

6. Bądźmy zawsze blisko naszego dziecka. W razie potrzeby będziemy mogli zawsze je wspomóc radą, gdy będzie tego potrzebowało.

Każde z dzieci ma wiele zalet i jest dobre w jakiejś dziedzinie. My, jako rodzice musimy naszym pociechom bardzo często o tym przypominać, chwalić, mówić miłe rzeczy.

W jaki sposób możemy to zrobić? Najlepiej podczas zabawy np. z całą rodziną. Mamy długie wieczory, a zatem trochę więcej wolnego czasu, więc usiądźmy na dywanie całą rodziną, weźmy ze sobą kolorowe kartki, klej, kredki, nożyczki, kolorowe mazaki i wstążki, sznurki, grube nitki. Każdy z członków rodziny niech wybierze sobie inną osobę z rodziny,
z kolorowych kartek wytnijmy medale, niech każda osoba wpisze na medalu imię tej, którą wybrała i 3 dobre cechy jej charakteru, największe zalety. Pokolorujmy je, niech będą wesołe
i kolorowe. Po zakończeniu kolorowania przeczytajmy na głos zalety danej osoby, równocześnie zawieszając na jej szyi wykonany przez nas medal. Może inna osoba dopisze do twoich cech/ zalet jeszcze inne? Nasze pociechy, a także my sami – rodzice dowiemy się jak dobrze jesteśmy postrzegani przez najważniejsze dla nas osoby, a przeczytane największe zalety naszych dzieci, spowodują, że staną się one pewniejsze siebie, może będzie to inspiracja do wykonania przez nie innych, nowych czynności i otworzenie się na nowe rzeczy- zainteresowania. Może stwierdzi, że chce rozwijać jakąś umiejętność, która wcześniej wydawała się bardziej słabą, niż mocną stroną.

Jak możemy wspierać rozwój mocnych stron naszej pociechy?

10 złotych rad:

1. Traktujmy nasze dziecko poważnie. Słuchajmy tego, co do nas mówi, szanujmy jego opinię. Dzięki temu dziecko zauważy, że jest dla nas ważne, a rzeczy, które robi mają dla nas znaczenie.
2. Podsuwajmy naszemu dziecku różnorodne pomysły dotyczące jego zainteresowań. Niech stale je rozwija.
3. Dajmy naszemu dziecku swobodę. W żadnym działaniu
   nie naciskajmy, nie wymuszajmy, a wspierajmy. Pamiętajmy,
   że nasze dziecko jest małym człowiekiem, który chce się jeszcze bawić, spędzać czas z kolegami.
4. Pozwólmy naszemu dziecku gromadzić różne doświadczenia. Zachęcajmy do wszelkiej aktywności dotyczących rozwoju zainteresowań, to stymuluje mózg dziecka i wspiera także inteligencję.
5.  Kiedy będziemy pozytywnie nastawieni, np. do realizacji określonych rzeczy, dziecko zauważy, że jesteśmy zachwyceni
   i zafascynowani. To sprawi z kolei, że samo będzie miało takie podejście/ stosunek do danej rzeczy. Dziecko będzie nas naśladowało, odnosząc sukces będzie dumne z tego, że udało mu się dokonać tego, co także dla jego rodziców było bardzo ważne, więc bądźmy wzorem dla swoich pociech.
6. Nie wywierajmy nacisku na dziecko. Wspierajmy je w rozwoju zainteresowań, ale na wywierajmy nacisku. Dzięki temu dziecko
   nie straci ochoty na realizację swoich zainteresowań, bo będzie mogło, a nie będzie musiało.
7. Wzmacniajmy wiarę w siebie naszego dziecka. Zachęćmy je
   do wypróbowania wielu nowych rzeczy, dzięki temu zbierze własne doświadczenia. Wspierając dziecko przy ewentualnych niepowodzeniach będziemy dodawać mu odwagi, to spowoduje,
   że wzmocnimy jego wiarę w siebie, we własne możliwości, a przede wszystkim pozbawimy go strachu przed nowymi rzeczami, których dziecko nie zna.
8. Rozwijajmy ciekawość naszego dziecka, nie hamujmy jej. Jeżeli nasze dziecko będzie interesowało się wieloma rzeczami, szybko pozna otaczający go świat i w ten sposób będzie kształtowało swoje mocne strony. Ciekawe dziecko bardzo szybko dowie się, co mu się podoba, dzięki temu wyjątkowo energicznie poświęci się tej rzeczy.
9. Obserwujmy nasze dziecko. Poprzez jego obserwację dowiemy się,
   w czym nasze dziecko jest dobre, jakie ma uzdolnienia.
10. Chwalmy nasze dzieci. Nic tak nie podnosi samooceny jak pochwały, chwalmy nasze dzieci za drobne rzeczy, dzięki temu nasza pociecha będzie zmotywowana zawsze do dalszego działania.

W jaki sposób można nauczyć dziecko pomagania innym?

Pomoc niesiona innym ludziom przez dzieci często sprawia, że czują się one bardziej potrzebne, szczęśliwe, wzmocnione jest ich poczucie wartości, dodatkowo pomoc innym daje bezpośrednie efekty ich działań. Nasze dzieci powinny wiedzieć, że pomaganie innym to najcenniejsza ludzka wartość. Życzliwość i empatia stanowią niezwykle istotny element w budowaniu stabilnych i silnych relacji międzyludzkich.

Oto kilka rad, w jaki sposób możemy nauczyć nasze pociechy empatii i pomagania innym:

• Dzieci uczą się przez obserwację, więc dużo zależy od nas- Rodziców, dajmy naszym pociechom dobry przykład😊, stwarzajmy atmosferę, gdzie wartości są szanowane, niech dzieci pomagają nam w codziennych drobnych obowiązkach domowych,
• Poprzez małe „dobre” uczynki zachęcajmy do niesienia pomocy innym, np. poprzez zachęcenie do oddania zabawek, którymi się już nie bawi innym -bardziej potrzebującym dzieciom,
• Razem z dzieckiem (zależnie od jego wieku) możemy wziąć udział w wielu akcjach charytatywnych, np. zbierania produktów do Banku Żywności,  w wolontariacie,
• Aby nauczyć dziecko wrażliwości przy nadarzającej się okazji możemy nauczyć również szacunku do starszych osób- ustąpmy miejsca starszej osobie, przeczytajmy rozkład jazdy autobusem starszej osobie, niech dziecko widzi jak ważna jest międzypokoleniowa pomoc,
• Kiedy kolega/ koleżanka z klasy naszego dziecka jest w potrzebie, zadbajmy, aby nasze dziecko napisało miły list lub stworzyło rysunek, który doda otuchy,
• Zachęcajmy dziecko do spontanicznej codziennej pomocy innym osobom.

Bycie pomocnym i wrażliwym młodym człowiekiem spowoduje, że nasze dzieci zauważą nasz świat w innych cieplejszych barwach, a życzliwość powróci do nas wszystkich w różnorodnych formach. 😊

Dlaczego warto uczyć dzieci patriotyzmu?

Słowo patriotyzm inaczej oznacza miłość ojczyzny. Jest on rozumiany jako postawa umiłowania i szacunku do własnej Ojczyzny i jej tradycji, zwyczajów. Wychowanie patriotyczne dziecka pozwala wzmocnić poczucie jego bezpieczeństwa. Wzmacnia poczucie tożsamości dzieci- wiem skąd pochodzę, poznaje obyczaje i tradycje. Dziecko słucha opowieści dziadków na temat tego, co działo się w przeszłości. Mówienie dziecku o patriotyzmie
i pokazywanie na czym on polega sprawia, że dziecko wie, gdzie są jego korzenie.

W jaki sposób możemy uczyć naszych najmłodszych patriotyzmu?

Między innymi poprzez udział dziecka:

- w patriotycznych wydarzeniach, np. koncertach, festynach, m.in. uroczystościach  

   związanych z obchodami Święta Niepodległości,

- udział w przedstawieniach oraz poprzez tak modne ostatnio wspólne śpiewanie pieśni  

  patriotycznych, 

- dzieci uczą się najlepiej poprzez naśladownictwo i obserwacje, dlatego razem z nimi

   możemy powiesić flagę,

- czytajmy razem z dziećmi polskie legendy, wiersze, słuchajmy piosenek,

- wspólnie oglądajmy wydarzenia sportowe  w telewizji lub jeżeli istnieje taka

  możliwość na żywo,

- odwiedzajmy razem miejsca symboliczne- miejsca pamięci, muzea,

- zwiedzajmy Polskę zarówno w rzeczywistości, jak i teraz w świecie wirtualnym.

Powyższe sposoby będą nie tylko sposobami na spędzenie czasu wolnego, ale przede wszystkim sposobem na kształtowanie w dziecku dumy narodowej i świadomości „bycia Polakiem”.

Czym będę? - Władysław Bełza

Nieraz, gdy sobie,
W kątku usiądę,
To myślę o tym,
Czym też ja będę?

Trudno się zawsze,
Trzymać mamusi,
Bo każdy człowiek,
Kimś być musi.

Więc może będę,
Dzielnym ułanem,
Lub w cichej wiosce,
Skromnym plebanem.

Może też inną
Pójdę kolejką:
Będę malarzem,
Jak nasz Matejko.

A może sobie
I to zdobędę,
Że ziemię ojców
Uprawiać będę.

Lecz jakimkolwiek,
Iść będę szlakiem:
Zawsze zostanę,
Dobrym Polakiem!

Co sprawia, że dziecko jest nieśmiałe? Jak możemy pomóc naszemu dziecku?

Istnieje wiele przyczyn nieśmiałości, jest ona przede wszystkim związana z wychowaniem, czynnikami biologicznymi (genetycznymi), jak również samymi cechami osobowości młodego człowieka.

            Do najbardziej znanych objawów nieśmiałości u dzieci należą m.in.:

• lęk, niepokój, brak jakiejkolwiek chęci do działania,
• trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych, a wręcz ich unikanie,
• brak wiary we własne możliwości, poczucie niższości,
• strach przed wyśmianiem przez rówieśników, strach przed krytyką ze strony osób „ważnych” dla dziecka,
• objawy somatyczne, na przykład takie jak: drżenie rąk, nadmierne pocenie się, czerwienienie się.

Jak zatem pomóc dziecku nieśmiałemu? Oto kilka możliwości:

• zachęcanie dziecka do zabawy z rówieśnikami,
• pokazywanie dziecku śmiałości rodziców. Nawiązywanie w obecności dzieci rozmowy z osobami spotkanymi przypadkowo, np. w aptece,
• zabieranie dziecka w zupełnie nowe miejsca, gdzie przebywa dużo osób. Pozwoli to na przyzwyczajenie się dziecka do nowych rzeczy,
• wyróżnianie mocnych stron dziecka,
• chwalenie przy każdej nadarzającej się okazji, dzięki temu poczucie wartości dziecka znacznie wzrośnie,
• nauka/ rozwój umiejętności radzenia sobie ze stresem,
• uczenie dziecka niezależności,
• częstsze nagradzanie niż karanie,
• unikanie krytykowania dziecka, docenianie wkładu pracy, wysiłku jaki dziecko włożyło w wykonanie określonej rzeczy.

Dlaczego warto doceniać dzieci? 

Docenianie niesie za sobą szereg korzyści, które w istotny sposób wpływają na rozwój naszych pociech. Znaczniej łatwiej jest wzmacniać małe dziecko, niż później starać się zmienić/ „naprawić” osobę dorosłą. Nabyta w dzieciństwie pewna samoocena
i określone przekonania na temat swojej osoby są bardzo trudne do zmiany w dorosłym już życiu.

 Dobre słowa mają moc, a przede wszystkim:

• pomagają w budowaniu pozytywnej samooceny,
• pomagają w budowaniu poczucia własnej wartości,
• dzięki nim doceniamy wysiłek dziecka, wkład pracy wniesiony w wykonanie określonej rzeczy,

• dziecko jest szczęśliwsze, odczuwa radość, sprawiają mu przyjemność,
• dzieci powielają zachowania, za które zostały wcześniej pochwalone, docenione,
• dzieci są bardziej zmotywowane do dalszej pracy,
• pomagają w budowaniu pewności siebie,
• dzieci mają przekonanie, że chociaż trudne zadanie, ale „dałem sobie z tym radę”,

• dzieci są pozytywnie nastawione do życia,
• dodają im wiary w siebie oraz we własne możliwości.

      Jak skutecznie doceniać dziecko? Możemy używać kilka prostych zwrotów
     o „magicznym” działaniu:

„Cieszę się, że jesteś moim dzieckiem”

„Jestem z Ciebie taka dumna, widziałam jak ciężko pracowałeś”

„Wierzę w Ciebie”

„Dobrze wykonałeś tę pracę”

„Doceniam to, jak bardzo byłeś pomocny, kiedy…”

Ćwiczenia_na_rozwój_kreatywności.pdf

Filary_samodzielności_dziecka.pdf

Stres to reakcja naszego organizmu, zarówno fizjologiczna jak i psychologiczna, na bodźce z zewnątrz (np. sytuacje czy zdarzenia). Bodźce te są zazwyczaj oceniane przez nas jako zagrażające, ale zdarza się, że odczuwamy stres także z powodu pozytywnych zdarzeń.

Z punktu widzenia fizjologicznego, głównym skutkiem stresu jest wydzielanie się adrenaliny oraz kortyzolu, zwanych hormonami stresu. To właśnie adrenalina jest odpowiedzialna za to, że w czasie stresującej sytuacji pocą nam się dłonie, szybciej bije nam serce, mamy przyspieszony oddech, a nasze źrenice rozszerzają się. Te reakcje pobudzają nas do działania, do zmierzenia się z sytuacją, ale bywa też tak, że przeszkadzają, np. podczas występu przed publicznością. Kortyzol wydziela się wtedy, kiedy doświadczamy długotrwałego stresu. Nadmierne wydzielanie kortyzolu powoduje szereg dolegliwości zdrowotnych.

Każdy człowiek inaczej reaguje na stres, inaczej go odczuwa.

Jak może objawić się stres?

• czujemy się nerwowi i roztrzęsieni.

• dłonie robią się wilgotne lub nawet ogólne pocenie się.

• sztywny krok, napięcie mięśni różnych partii ciała.

• biegunka i burczenie w brzuchu.

• szybsze bicie serca i szybszy oddech.

• częste bóle głowy.

• zaciskanie rąk, szczęk.

• ogólna irytacja, wzburzenie, złość lub zniecierpliwienie.

Czy stres jest przydatny człowiekowi?

Tak, ale tylko w stopniu umiarkowanym, gdyż:

• mobilizuje nas do działania;
• powoduje przypływ energii, odprężenie fizyczne;
• uwaga jest wyostrzona a refleks szybki;
• większość zadań wykonujemy bez problemu.

Gdy poziom stresu jest zbyt niski- dochodzi do znudzenia.

Człowiek czuje się bezużyteczny, brak mu energii. Nie interesuje się niczym i nie angażuje się w nic. Jest przekonany, że wszystko nie ma sensu. Może to w rezultacie doprowadzić do depresji.

Z kolei zbyt wysoki poziom stresu powoduje:

• napięcie ciała, które może objawiać się podwyższonym ciśnieniem krwi, dreszczami,
• uczuciem słabości i suchością w ustach;
• refleks jest zwolniony, nie możemy się skoncentrować;
• czujemy zamęt w głowie.

Długotrwały stres prowadzi do różnych chorób, m.in. do choroby wrzodowej, choroby psychicznej.

Człowiek w różny sposób radzi sobie ze stresem.

Humor

Humor jest jednym z lepszych sposobów radzenia sobie ze stresem. Śmiech nas odpręża, głośny i długotrwały (taki od serca) jest doskonałą gimnastyką. Humor pozwala na inne, często zaskakujące dla nas samych spojrzenie na sytuację trudną.

Zmiana otoczenia

O ile to tylko możliwe dobrym sposobem radzenia sobie ze stresem jest spacer.Wiąże się on z pewnym wysiłkiem fizycznym, co pozwala na zmniejszenie skutków stresu ale też jest symbolicznym wyjściem z sytuacji stresowej. Pozwala nam „złapać” dystans i odnieść się do sytuacji trudnej bardziej racjonalnie. Przyjemne otoczenie, przyroda i kilka głębokich oddechów pomogą osiągnąć zamierzony efekt.

Filiżanka herbaty

W zasadzie każdy rodzaj herbaty może być wykorzystany, choć najlepsze są aromatyczne herbaty owocowe lub ziołowe. Przygotowanie filiżanki herbaty wymaga chwilowego oderwania się od pracy, wykonania kilku czynności, odczekania kilku minut. Ważne jest tu celebrowanie przygotowania oraz samego picia ulubionej herbaty.

Szklanka wody

Powszechnie wiadomo, że nasz organizm w ponad 60% zbudowany jest z wody. Jednak ze względu na klimatyzację i centralne ogrzewanie, środowisko pracy sprzyja odwodnieniu. Nie tylko wpływa to niekorzystnie na nasz organizm, lecz również zmniejsza zdolność do radzenia sobie ze stresem. Aby zachować równowagę w gospodarce wodnej ciała, należy wypijać minimum półtora litra wody w czasie wytężonego wysiłku intelektualnego. Picie wody daje nam też inne benefity - w firmowej kuchni podczas uzupełniania kubka, możemy pozwolić sobie na rozmowę z kolegami z pracy.

Drzemka

Krótka drzemka nie tylko regeneruje nasze siły, ale jest też wspaniałym narzędziem radzenia sobie ze stresem. W naszej kulturze pozwolić sobie mogą na drzemkę w ciągu dnia raczej osoby tzw. wolnych zawodów, pracujące w domu, jednak w krajach śródziemnomorskich poobiednia codzienna sjesta nie budzi takiego zdziwienia.

Relaksacja

Ci, którzy nie mogą zdrzemnąć się w pracy powinni skorzystać z prostych technik relaksacyjnych. W tym celu warto zadbać o chwilę tylko dla siebie. Najprostsze sposoby na relaks to naprzemienne napinanie i rozluźnianie różnych partii mięśniowych, głębokie oddechy, czy odliczanie od 1 do 100.

Płacz

Choć nie do końca wiadomo dlaczego płacz zmniejsza poziom napięcia to jednak pozwala na skuteczne radzenie sobie ze stresem. Oczywiście ważna prezentacja czy rozmowa z szefem nie sprzyjają używaniu tej techniki. Jednak jeśli możemy zadbać o chwilę prywatności…

Aby się nie poddawać stresowi, warto:

• być realistą, choć nie pozbawiać się równocześnie swoich marzeń,
• rozmawiać o swoich problemach z najbliższymi nam osobami, przyjaciółmi,
• planować swoje zajęcia, kontrolować czas,
• nie spieszyć się,
• robić przerwy w nauce, odpoczywać,
• spać 6-8 godzin na dobę,
• właściwie się odżywiać, pić dużo niegazowanej wody mineralnej,
• kontrolować swój stan zdrowia,
• unikać ludzi „toksycznych”, konfliktowych.

A na długi weekend… może dobry film?

Filmy familijne mają ogromnie bogaty przekaz dla najmłodszych, są mądre, pokazują w jaki sposób dzieci mogą przeżywać trudniejsze dla nich emocje, problemy oraz jak sobie z nimi radzić. Dzięki odpowiednim filmom jesteśmy
w stanie otworzyć umysły na nowe, a przede wszystkim na nieznane rzeczy, ukazujące nam przy tym nowy, ciekawy świat.

Jednym z wielu filmów godnych polecenia, który możemy oglądnąć razem
z naszymi dziećmi jest film „Cudowny chłopak” (od lat 7). To opowieść o chłopcu, który choruje na rzadką chorobę, która spowodowała deformację jego twarzy. Chłopiec o imieniu August, zwany Auggie musi zmierzyć się z codziennością
i pójść do szkoły. Jak przetrwa pierwsze dni w szkole? Czy zostanie zaakceptowany przez rówieśników? Czy zdobędzie nowych przyjaciół? Jeden przyjazny gest koleżanki z klasy sprawia, że w  Auggie’m budzi się ogromna wewnętrzna siła, dzięki której może stawić czoło wszystkim napotykanym przeciwnościom. 

Kolejnym filmem godnym polecenia jest „Felix” (od lat 9). To opowieść
o chłopcu- tytułowym bohaterze, który chce tak jak jego nieżyjący tata zostać saksofonistą. Niestety marzenie Felixa budzi stanowczy sprzeciw ze strony jego mamy, która widzi tylko same niebezpieczeństwa za tym idące. Chce, aby syn skupił się tylko i wyłącznie na nauce w renomowanej szkole, w której otrzymał właśnie stypendium. Chłopiec w tajemnicy przed mamą decyduje się na codzienne ćwiczenia gry na saksofonie, aby dostać się do szkolnej orkiestry. To historia
o ogromnej wierze w marzenia, o pasji, a przede wszystkim o relacjach między dorosłymi, a dziećmi. Czy uda się Felixowi spełnić swoje marzenia?

                                                                        Zachęcam do obejrzenia!

• Dziennik z czasu kwarantanny jest narzędziem, które ma pomóc dzieciom wyrazić to, co czują i myślą w związku z aktualną sytuacją.
• Ekspresja własnych przeżyć w formie pamiętnika, rysunki, wklejane zdjęcia pozwolą wyrazić to, z czym dziecko się zmaga, w bezpieczny sposób.
• Nazwanie i opisanie emocji jest pierwszym, niezwykle ważnym krokiem w radzeniu sobie z nimi.
• Każda z kart pracy może stać się inspiracją do rozmowy o ważnych dla dzieci i rodziców sprawach – rozmowy, ale też wspólnych działań, które pomogą uporać się z poczuciem frustracji, niepewności czy żalu.
• Zachęcamy do przeglądania zdjęć, wspominania, telefonu do ukochanej babci czy przyjaciół, do zabaw związanych z zainteresowaniami członków rodziny.
• To wszystko wzmacnia relację między członkami rodziny, a ona jest największym zasobem. Zasobem który wspiera rodzinę w radzeniu sobie z wyzwaniami codziennego życia, nawet jeśli są tak nieoczekiwane i globalne jak to, którego doświadczamy obecnie.
  
  Dziennik w formacie pdf można ściągnąć ze strony klikając w poniższy link:
  psychoterapia.plus/dziennik-z-czasu-kwarantanny/

Rodzicielskie relacje z dzieckiem są podstawą rozwoju emocjonalnego dorosłego człowieka. Dzięki dorobkowi psychologii rozwojowej wiemy już, że sposób w jaki kształtowane były nasze relacje z rodzicami, oddziałuje na nasze całe życie emocjonalne. Pierwsze więzi rodzinne to zatem fundamentalna inwestycja psychologiczna i społeczna, którą kształtować trzeba w pełni odpowiedzialnie, szanując potencjał dziecka na każdym etapie jego rozwoju. To, jak nauczymy dziecko odczuwać i reagować w relacji z nami, będzie jego kapitałem psychicznym na długie lata, dlatego psychoedukacja rodzicielska, a więc wiedza o regułach prawidłowego rozwoju człowieka w relacji z innymi, jest najcenniejszym darem do ofiarowania naszym dzieciom.

Po pierwsze granice, czyli budowanie zaufania do siebie i świata 

Ważną umiejętnością rodzicielską jest prawidłowe stawianie granic dziecku. Granica oznacza w tym przypadku przyzwolenie na konkretne zachowania i działania dziecka oraz jego zdolność do zdrowego komunikowania potrzeb, odczuć i emocji. Wielu rodziców nie zdaje sobie sprawy z faktu, iż bez wyznaczania stałych, zdrowych i zdefiniowanych granic, dziecko traci poczucie bezpieczeństwa, a tym samym zaufanie do siebie i świata. Dziecko musi dokładnie wiedzieć, co wolno, a co jest zabronione w naszej rodzinie. Reguły te nie służą – paradoksalnie – ograniczaniu jego rozwoju, ale właśnie stymulowaniu dziecięcej kreatywności w poprawnych psychologicznie i społecznie ramach. Jeśli dziecko wie, że klocek służy do zabawy, nie zaś do rzucania nim w drugiego człowieka, będzie też w stanie zaakceptować inne reguły życia w społeczeństwie, także obecność trudnych emocji, jak złość i smutek. Granice są podstawą dziecięcego poczucia bezpieczeństwa. I nie chodzi tu o ich sztywność, lecz funkcję porządkowania rzeczywistości, bez której chaos braku reguł przeradza się w lękową wizję nieprzewidywalnego świata.

Dziecko to człowiek w rozwoju. Pamiętajmy o szacunku i prawie do wyboru 

Drugim, obok prawidłowych granic, czynnikiem sukcesu rozwojowego dziecka jest rodzicielskie założenie, że dziecko to mały człowiek w rozwoju, co oznacza uznanie szacunku dla jego indywidualnych potrzeb i pragnień, a także prawa do wyboru dostępnych dziecku możliwości. To zagadnienie wiąże się z umiejętnościami komunikowania swojego „ja” przez dziecko, za które odpowiedzialni są rodzice. Dziecko ma prawo mówić o sobie, o tym, co czuje i czego potrzebuje w sposób dla niego bezpieczny. Warto też – od najmłodszych lat – dawać dziecku szansę podejmowania świadomych wyborów. Niech ma ono możliwość wyboru spodenek lub skarpetek albo niech będzie współdecydować, czy chce się bawić daną zabawką, czy inną. Ten potencjał decyzyjności będzie podstawą jego odporności na stres i nauką zdrowych proporcji pomiędzy asertywną postawą niezależności wobec innych i jego zdolnością do tworzenia bezpiecznych więzi interpersonalnych.

Mów i słuchaj, daj słuchać i mówić 

Dziecko, jak każdy człowiek, chce być wysłuchane i chce móc mówić o sobie innym ludziom. Umiejętność zaangażowanego słuchania i formułowania komunikatów to trzeci czynnik fundamentalnego rozwoju dziecka. Uczmy je aktywnego słuchania od pierwszych miesięcy życia. Mówiąc do niemowlęcia nawiązujmy z nim kontakt wzrokowy i dotykowy. Nie używajmy telefonu podczas zabawy z nim. Dajmy dziecku wyłączną uwagę, aby rozumiało ono zaangażowanie w zdrowej relacji z drugim człowiekiem. To, co wdrożymy w naszej relacji z dzieckiem, będzie modelowało jego późniejsze umiejętności społeczne. Pamiętajmy, że dla dziecka jesteśmy całym światem. Niech ten świat będzie bezpieczny, zachęcający do twórczego poznawania i dający radość życia w relacjach z innymi ludźmi. To nasze największe zobowiązanie wobec naszego dziecka w procesie jego wychowania.

ZŁOŚĆ.pdf

​

Znana na całym świecie technika zarządzania czasem Pomodoro (opracowana przez Francesco Cirillo technika, która zawdzięcza swoją nazwę minutnikowi kuchennemu w kształcie pomidora) zakłada, że najefektywniej człowiek pracuje nad zadaniem w przedziałach 25 minutowych, które przedzielone są 5 minutowymi przerwami na odpoczynek. Dopiero po czterech 25 minutowych blokach następuje dłuższa przerwa (15-30 minutowa)
 

UCZĘ SIĘ O STAŁEJ PORZE – WYZNACZAM SOBIE CZAS NA NAUKĘ. 

• Systematyczność sprzyja utrzymaniu koncentracji uwagi i dobrego funkcjonowania poznawczego naszego mózgu. Umysł wymaga treningu, jeśli nauczymy go regularności, będziemy w stanie lepiej korzystać z jego możliwości.
• Utworzenie z nauki rytuału sprzyja nie tylko koncentracji uwagi, ale także buduje poczucie kontroli i bezpieczeństwa, które w obecnym, trudnym czasie, sprzyja dobremu samopoczuciu.
• Wiele osób ma problem z prokrastynacją (czyli odkładaniem wszystkiego na później, nadmiernym odwlekaniem) wyznaczenie stałej godziny rozpoczynania nauki zapobiega ciągłemu mówieniu sobie „zaraz, za chwilę, jeszcze trochę”.
• Wyznaczenie stałego czasu na naukę pozwoli uniknąć nagromadzenia dużej ilości zadań, do zrobienia w krótkim czasie i nauki do późnych godzin wieczornych (a nawet w nocy!).

CZAS NA NAUKĘ OZNACZA, ŻE INNI DOMOWNICY STARAJĄ SIĘ ZACHOWAĆ CISZĘ, WTEDY ŁATWIEJ MI SIĘ SKUPIĆ.

• Obecna sytuacja sprawiła, że w wielu rodzinach rodzice i dzieci muszą pracować i uczyć w domu. Niezwykle trudno jest skoncentrować się na swoich obowiązkach, gdy inni domownicy zachowują się głośno, bawią się, zajmują się czymś dla dziecka kuszącym (zabawą, grami, oglądaniem bajek, filmów).
• Podobnie jak dla Państwa praca w domu jest trudna, gdy dzieci hałasują, kłócą się czy co chwilę o coś dopominają, tak samo dla dzieci nauka jest wtedy o wiele większym wyzwaniem.
• Warto tak rozplanować dzień, aby każdy z domowników miał przygotowane ciche zajęcie w czasie na naukę.
• Jeśli w domu jest znacznie młodsze rodzeństwo warto tak ustalić czas na naukę, żeby pokrywał się z czasem drzemki lub by możliwe było zaangażowanie malucha przez rodzica do wspólnej aktywności (np. czytania książeczki, rysowania) wtedy gdy brat czy siostra uczą się.

ODKŁADAM PRZESZKADZAJKI – CHOWAM ZABAWKI, TELEFON I INNE PRZEDMIOTY, KTÓRE ROZPRASZAJĄ MNIE I UTRUDNIAJĄ NAUKĘ.

• Miejsce pracy powinno być uporządkowane, bałagan nie tylko utrudnia znalezienie potrzebnych do nauki materiałów i przyborów ale także negatywnie wpływa na nasze możliwości skupienia uwagi.
• Nasz umysł powinien być skoncentrowany na jednym zdaniu, aby dobrze przyswajać informacje – to znaczy, że robienie wielu rzeczy jednocześnie sprawia, że nauka nie będzie efektywna (trudniej nam będzie zrozumieć i zapamiętać materiał, większe będzie ryzyko popełnienia błędów, dłuższy czas potrzebny na wykonanie nawet prostych zadań). Jeśli konieczna jest nauka z wykorzystanie telefonu czy komputera należy zadbać o wyłączenie powiadomień komunikatorów, portali społecznościowych i gier.

ROBIĘ LISTĘ WSZYSTKICH RZECZY DO NAUCZENIA I DO ZROBIENIA, A POTEM SKREŚLAM TO CO JUŻ UDAŁO MI SIĘ ZROBIĆ.

• Wyobrażanie sobie ogromnej ilości zadań do wykonania sprawia, że do ostatniej chwili odwlekamy je, a nasza motywacja jest bardzo niska. Obawiamy się, że tak duża ilość zadań „nigdy się nie skończy”, że „będziemy robić je wieczność”.
• Spisanie wszystkich rzeczy to wykonania w formie listy sprawia, że nasze wyobrażenie nabiera realnych kształtów. Zadań nie jest nieskończenie wiele tylko kilka czy kilkanaście.
• Zaznaczanie na liście postępu pracy (poprzez skreślanie tego co już zostało zrobione) przybliża nas do jej zakończenia. Widzimy jak wiele udało się już osiągnąć, czujemy że cel jest blisko co sprzyja naszej wytrwałości.
• Dzięki temu, że dziecko widzi na swojej liście jak wiele udało mu się już wykonać i ile zostało do zakończenia nauki jego motywacja do pracy jest większa– zwłaszcza jeśli na zakończenie pracy zaplanowana jest miła dla niego aktywność.

ROBIĘ KRÓTKIE PRZERWY- ZBYT DŁUGIE PRZERWY ROZPRASZAJĄ MNIE, PO DŁUGIEJ PRZERWIE NIE CHCE MI SIĘ WCALE WRACAĆ DO NAUKI. 

• Przerwy pomiędzy kolejnymi partiami zadań do wykonania powinny być krótkie. Zbyt długa przerwa sprzyja rozleniwieniu, sprawia, że trudno jest wrócić do pracy (pojawia się skłonność do odwlekania momentu ponownego rozpoczęcia nauki).
• Znana na całym świecie technika zarządzania czasem Pomodoro (opracowana przez Francesco Cirillo technika, która zawdzięcza swoją nazwę minutnikowi kuchennemu w kształcie pomidora) zakłada, że najefektyczniej człowiek pracuje nad zadaniem w przedziałach 25 minutowych, które przedzielone są 5 minutowymi przerwami na odpoczynek. Dopiero po czterech 25 minutowych blokach następuje dłuższa przerwa (15-30 minutowa)

MYŚLĘ POZYTYWNIE- TYLU RZECZY JUŻ NAUCZYŁEM/NAUCZYŁAM SIĘ ODKĄD JESTEM NA ŚWIECIE – TEGO TEŻ DAM RADĘ SIĘ NAUCZYĆ!

• Wpływ naszego nastawienia do podejmowanych działań jest nie do przecenienia. Jeśli jesteśmy przekonani o tym, że sobie nie poradzimy, że coś jest nudne, za trudne itd. nasz zapał i chęci dramatycznie spadają a to powoduje silną niechęć do nauki.
• Obniżony nastrój i stres przyczyniają się do spadku naszych funkcji poznawczych (zarówno pamięć, jak i logiczne myślenie czy postrzeganie w stresie są osłabione). Pozytywne nastawienie nie tylko wzmacnia motywację, ale także sprawia, że nasz umysł funkcjonuje efektywniej.

PLANUJĘ DLA SIEBIE COŚ EKSTRA, GDY JUŻ SKOŃCZĘ NAUKĘ!

• Amerykański psycholog David Premack w swoich badaniach wykazał, że przyjemność przed obowiązkiem sprawia, że obowiązek ten odbieramy jako karę. Jeśli jednak przyjemność następuje dopiero po wykonaniu obowiązku sprawia, że ten obowiązek odbieramy jako coś wartego wysiłku. Jeśli dziecko gra w ulubioną grę lub ogląda filmy na Youtubie a rodzic każe mu uczyć się matematyki – to nie będzie wtedy większej kary dla tego dziecka. Jeśli jednak rodzic powie „jak już zrobisz całą matematykę, będziesz mógł pograć” – wtedy warto się postarać! 

Chwalenie pociech jest bardzo potrzebne, a sposób w jaki to robimy nie jest obojętny. Dzieci lubią być chwalone - tak samo jak dorośli. To dzięki pochwałom czujemy się dowartościowani, a nasz wysiłek zostaje doceniony. Pochwały zaspokajają nasze ludzkie potrzeby m.in. szacunku i uznania.  Dzięki nim wzmacniamy pozytywne zachowania, tzn. motywują zarówno dzieci jak i dorosłych do powtórzenia zachowania, za które zostaliśmy wcześniej pochwaleni. Poniżej przedstawiam kilka pozytywnych skutków formułowania konstruktywnych pochwał oraz rad jak spowodować, aby nasze pochwały były „dobre”.

„By przeżyć, trzeba nam czterech uścisków dziennie.

By zachować zdrowie, trzeba ośmiu uścisków dziennie.

By się rozwijać, trzeba dwunastu uścisków dziennie.”

                           Virginia Satir- amerykańska psychoterapeutka,

                                                    pionierka terapii rodzinnej

Dotyk to naturalna potrzeba dziecka. Przytulanie niesie za sobą wiele korzyści, ta odrobina czułości przedłuża nasze życie i daje nam ogrom szczęścia, więc przytulania i czułości nigdy dość! Przytulanie może przynieść szereg korzyści, m.in. lepsze samopoczucie zarówno dzieci jak i nas samych, a przede wszystkim lepszy rozwój naszych pociech.

Przytulając dzieci inwestujemy w całe ich życie, jest to najbardziej trwały i zarazem najcenniejszy dar. Najmłodsi najbardziej potrzebują bezpieczeństwa i poczucia bliskości. Dziecko, które jest często przytulane jest dzieckiem szczęśliwszym, dzięki temu w dorosłym życiu będzie miało podstawy dla satysfakcjonujących relacji społecznych, a także zyska większą pogodę ducha.

Drodzy Rodzice,
W obecnej sytuacji większość z Nas spędza czas w domu z dziećmi, najczęściej sprawując nad nimi opiekę m. in. wspólnie się ucząc, odrabiając lekcje, czy też pracując zdalnie.  Dzięki temu mamy możliwość bycia blisko naszych pociech 24 h na dobę.
Potraktujmy czas jako jeden z najcenniejszych darów, który możemy ofiarować swojemu dziecku. Szczególnie istotne jest spędzanie go indywidualnie z pociechą, bo stanowi on ogromną inwestycje na lata. Uczestnictwo dziecka zarówno młodszego jak i starszego chociażby w podstawowych obowiązkach domowych jak na przykład w przygotowaniu posiłku niesie za sobą ogrom korzyści.
A zatem w paru słowach o szeroko pojętych korzyściach spędzania czasu z dzieckiem:
1.Budujemy i rozwijamy więzi - nawiązujemy bezpośredni kontakt, podczas wspólnych chwil mamy możliwość poznania swojego dziecka z innej strony, dostrzegamy jego indywidualność.

2.Wzmacniamy poczucie bycia kochanym- dajemy dziecku przekaz: rodzice mają dla mnie czas pomimo wielu obowiązków, bo jestem dla nich ważny.

3.Uczymy dzieci samodzielności oraz rozwijamy wiarę w siebie- dając zadania do wykonania obdarzamy dziecko przede wszystkim zaufaniem. Czują się wtedy potrzebne, ważne, rozwija się w nich wiara we własne możliwości.

4.Dajemy poczucie bezpieczeństwa- dziecko wie, że za każdym razem może opowiedzieć nam o nieprzyjemnym wydarzeniu, rodzice wysłuchają a dziecko przede wszystkim uzyska potrzebne mu w danym momencie wsparcie.

5.Stwarzamy okazję do rozwijania pasji, zainteresowań - mamy możliwość zainspirować dziecko do poznawania nowych rzeczy oraz sprzyjamy wyzwalaniu w dziecku nowych pokładów energii do realizowania swoich obecnych zainteresowań.

6.Pogłębiamy poczucie bliskości- jesteśmy tylko dla dziecka, dzięki temu pociecha otwiera się przed nami, stwarzamy poczucie jego wyjątkowości.

7.Pozwalamy doświadczyć akceptacji i wsparcia- w kontakcie indywidualnym z dzieckiem znacznie łatwiej o cierpliwość i łagodność. Dzięki temu potrafimy łatwiej okazywać zrozumienie i empatię, dajemy naszemu dziecku czas i przestrzeń na pojawiające się emocje.

8.Wzbogacamy doświadczenia i świat wartości- czas spędzony wspólnie z dzieckiem jest również momentem, który stwarza możliwość tworzenia sytuacji w których możemy przedstawiać ważne dla nas zasady, wartości, postawy czy też akceptowane przez nas normy zachowań. Znacznie łatwiej jest nam- rodzicom poprzez zabawę nawiązywać do tematów, spraw o których trudniej jest rozmawiać w sposób bezpośredni.

9.Zaspokajamy potrzeby bycia widzianym- dla naszych dzieci jest to najistotniejsze, że mają mamę czy tatę tylko dla siebie, jesteśmy dla naszych dzieci tu i teraz całym sobą i tylko z nim.

10.Doceniamy wzajemne relacje, które są źródłem radości zarówno dla dziecka jak i dla nas rodziców. Podczas spędzania czasu indywidualnie z dzieckiem dowiadujemy się o wielu istotnych kwestiach z życia naszej pociechy.

Agnieszka Piątek - pedagog szkolny

Drodzy Rodzice,

 w dniu dzisiejszym obchodzimy Międzynarodowy Dzień Teatru, poniższy artykuł przedstawia jak ogromną rolę odgrywa teatr w rozwoju naszych dzieci. Zachęcam Państwa do zapoznania się z artykułem, a przede wszystkim do zabaw teatralnych z dziećmi w domowym zaciszu.

Poniżej przedstawiam kilka propozycji do zabaw w domu:

- żywy teatrzyk – aktorami są dzieci i my

- teatrzyk lakowy- kukiełki, pacynki, które możemy wykonać samodzielnie (dodatkowa forma spędzania czasu wolnego). Możemy również wykorzystać zabawki naszego dziecka.

- teatrzyk paluszkowy- ozdabiamy poszczególne palce, dłonie mazakami lub farbami, malujemy usta, nos, oczy, tworzymy wzory.

- teatrzyk wycinanek- możemy przygotować postacie z papieru

- pantomima – nie używamy głosu, dlatego przydadzą się tu zdolności taneczne, ruchowe, a także zamiłowanie do muzyki, które możemy kształtować w naszych pociechach.

Poniżej link do artykułu:

http://rozwinskrzydla.info/teatr-w-yciu-dziecka/

Polecam obejrzenie ogólnodostępnego spektaklu Teatru Telewizji Pchła Szachrajka, link:

https://vod.tvp.pl/video/pchla-szachrajka,pchla-szachrajka,40518588

Agnieszka Piątek- pedagog szkolny

psychoterapia.plus/zabawy-rozwijajace-umiejetnosci-spoleczne-nie-tylko-na-czas-kwarantanny/

RODZICU, NIE DAJ SIĘ ZWARIOWAĆ!

Siedzisz w domu z dziećmi ponad tydzień. Już po pierwszym dniu masz kryzys. Nie powinno się wychodzić, akcja #zostanwdomu nie jest łatwą sprawą. Są dni wspaniałe – bawicie się wspólnie, układacie klocki, budujecie trasę dla samochodów, ze starych kartonów tworzycie bazę, po czym ją kolorujecie, czyste szaleństwo.

Niestety są i takie dni, że czujesz się bez sił już 2 godziny po pobudce. Jedno z dzieci ma zły humor, coś poszło nie po jego myśli i atmosfera się zagęszcza. Pojawiają się krzyki, zabieranie zabawek, płacz, przepychanki i jedyne o czym myślisz to „Obym dał/a radę jakoś to wytrzymać”. Zamykasz więc oczy (znasz przecież techniki radzenia sobie ze złością) odliczasz od 10 w dół, kopiesz w krzesło, wprowadzasz zimne myśli („to nie na mnie się zdenerwował”, „ma zły dzień”, „zaraz pewnie mu przejdzie”), przeklinasz pod nosem. Trochę pomogło, ale nie wiesz czy do wieczora wytrzymasz i nie wybuchniesz.

Zdarzają się momenty, że czujesz się bez sił, zdruzgotana/y i pojawia się myśl „nie wytrzymam tak dłużej”.  Zwłaszcza, że drugi rodzic w pracy (może pracuje w drugim pokoju) Jesteś sam/a i wszystko kręci się wokół dzieci i ich potrzeb. Jedyną dostępną rozrywką jest kolorowanie z dziećmi rysunków, rozmowa o „Kotboy-u”, czy śpiewanie „jadą, jadą misie”.

 A Ty? Gdzie w tym wszystkim znajdziesz czas dla siebie: pomiędzy podawaniem śniadania, sprzątaniem, praniem, kupą a czytaniem bajki? Wszystko robisz, aby zapewnić im rozrywkę, jakoś ogarnąć dom, przygotować posiłki i nie dopuścić do większej sprzeczki między dziećmi, bo wtedy się wszystko sypie. Gdy dzieci już śpią, stojąc pod prysznicem, nucisz melodię z Psiego Patrolu i zastanawiasz się jakim cudem jeszcze nie oszalałaś/eś?

To wcale nie jest trudne w takiej sytuacji. I jeszcze dochodzi ta izolacja społeczna! Nie pójdziesz na plac zabaw, salę, nie spotkasz się ze znajomymi. Na dwór tylko na króciutki spacer z dala od ludzi. Jedyną przestrzenią teoretycznie bezpieczną jest twój dom. Ale ile można w nim siedzieć z DZIEĆMI, które energii mają pod dostatkiem.

Obowiązki domowe – czemu nie z dziećmi?

Sprzątanie może być też dobrą zabawą. Postaraj się tak zareklamować sprzątanie, aby było to dla dzieci atrakcyjne. Załóż im ścierki za koszulkę i niech to będzie peleryna superbohatera, i do dzieła. Jest szansa, że dołączą- poprzecierają szafki kuchenne, włożą sztućce do zmywarki czy odkurzą.
W najgorszym wypadku zaczną gadać i zadawać masę pytań. Dasz radę! Znajdziesz odpowiedź na każde pytanie.

Znajdź w sobie kreatywność!

Pozwól sobie na odrobinę dziecięcego szaleństwa. Łyżka drewniana to doskonała pałeczka do grania na garnkach, różdżka do czarowania, głowa lalki czy pień palmy, a koc posłużyć może jako peleryna superbohatera, naleśnik do zawijania dzieci, dach namiotu czy ….? Po długim pobycie w domu, na przedmioty, które dotąd służyły do gotowania, sprzątania czy malowania będziesz spoglądać już inaczej. Taka kreatywna zabawa z dzieckiem sprawi, że nie będziecie się nudzić
i zbudujecie silną, opartą na wspólnych, pozytywnych doświadczeniach więź.

Masz prawo do zmęczenia

Pamiętaj, że masz prawo do zmęczenia i kiepskiego nastroju. W takich chwilach pozwól sobie na złapanie oddechu. Jesteś w dobrej sytuacji jeśli Twoje dzieci potrafią zająć się samodzielną zabawą przez jakiś czas. Jeżeli jeszcze tego nie potrafią, albo akurat kiedy Cię boli głowa, kłócą się o drobiazgi, skorzystaj ze wsparcia zewnętrznego. Wybierz coś z bogatej oferty audiobooków, bajek, programów edukacyjnych. Włączając telewizor czy komputer zawsze pamiętaj o dostosowaniu czasu i tematyki bajek do wieku dziecka. Jest wiele wartościowych programów, które w chwili kryzysu pozwolą Ci odetchnąć i nabrać sił. 

Czerp radość z poznawania swojego dziecka.

Chociaż to może być trudne w natłoku domowych obowiązków, pomyśl codziennie o zaletach swojego dziecka. Wykorzystaj ten czas do zbudowania nowej relacji, poruszenia ważnych tematów czy dostrzeżenia zmian zachodzących w Twoim dziecku. 

Podziel się obowiązkami z partnerem

To wyjątkowa sytuacja. Macie na pewno podzielone obowiązki między siebie, ale w obecnej sytuacji dochodzi sporo innych rzeczy wynikających z kwarantanny. Postarajcie się wspólnie porozmawiać o swoich potrzebach i oczekiwaniach względem siebie. Może uda się dodatkowo kilka zadań scedować na partnera. 

Pomyśl o sobie

W czasie zabaw z dziećmi postaraj się wygospodarować dla siebie małe przyjemności. Gdy bawicie się klockami na dywanie, włącz ulubioną muzykę (Twoją ulubioną, chyba, że jesteś fanem dziecięcych przebojów), posłuchaj na słuchawkach audiobooka. Kiedy dzieci zajmą się zabawą, nie wykorzystuj tego czasu wyłącznie na sprzątanie czy gotowanie obiadu- zadzwoń do przyjaciółki czy poczytaj ulubionego bloga albo po prostu połóż się i nic nie rób przez chwilę.

Zaplanuj kolejny dzień

Są osoby, żyjące z dnia na dzień. Są też takie, które lepiej czują się przy dobrej organizacji czasu. Często motywatorem do rozpoczęcia przygody z planowaniem jest potrzeba podjęcia pracy z dzieckiem u boku. Jeśli czujesz, że to dla Ciebie ważne – planuj! Plan dnia, lista spraw do załatwienia, tygodniowa zadań do zrealizowania, miesięczny planer, harmonogram obowiązków – sama wybierz jaka forma organizacji czasu będzie dla Waszej rodziny najwygodniejsza.

Wysypiaj się

Odpowiednia ilość snu sprawi, że twoje ciało będzie miało siłę na kolejny dzień pełen wrażeń. Nie tylko ciało, ale umysł wypoczęty.

Pamiętaj, że nie jesteś w tym sam/a!

Kontakt bezpośredni z ludźmi jest ograniczony, ale zostają nam telefony, sms-y, Skype, WhatsApp. Wszystkie te środki komunikacji pomocne będą w kontakcie z rodziną, dziadkami i przyjaciółmi. Pamiętaj, że jesteś dla nich ważna. Nie wahaj się prosić o pomoc!

psychoterapia.plus/jak-rozmawiac-z-dzieckiem-o-epidemii-koronawirusa/

JAK ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM O EPIDEMII KORONAWIRUSA?

Wszyscy znaleźliśmy się w trudnym momencie, przeżywamy trudne dla nas emocje. Jak powiedzieć o tym dziecku, co powiedzieć, jak je uspokajać, jak odpowiadać na pytania?

1. Zadbaj o siebie, swoje emocje.

Przede wszystkim, co najważniejsze, uspokój swoje emocje. Zatroszcz się
o samego siebie, staraj się być spokojny i nie popadaj w panikę. Odizoluj się od niesprawdzonych informacji, od źródeł, które mają wzbudzać Twoją panikę, kontroluj czas, jaki spędzasz przed telewizorem czy komputerem, przyswajając kolejne informacje o wirusie. Zadbaj o swój spokój. Dopiero wtedy będziesz gotowy na rozmowę z dzieckiem.

2. Zadbaj o odpowiedni moment.

Nawiązując do powyższych informacji, postaraj się, by był to moment Twojego spokoju. Nie rozmawiaj z dzieckiem tuż po tym, jak obejrzałeś kolejną konferencję rządu, która mocno pobudziła Twoje emocje, czy po przeczytaniu informacji, która wzbudza Twój niepokój. Niech będzie to
moment, gdy Twoje emocje już opadły, gdy przeczytałeś coś, co i Ciebie uspokoiło, np. że we Wrocławiu jeden z naukowców właśnie zidentyfikował białko istotne w rozwoju wirusa, co przybliża nas znacznie do wynalezienia leku na koronawirusa. Twój spokój z pewnością udzieli się dziecku.
Znajdź taki moment w ciągu dnia, gdy będziesz miał chwilę czasu dla dziecka, czas nie tylko na powiedzenie, co Ty o tym myślisz i co wiesz, ale przede wszystkim czas na udzielenie odpowiedzi na wszystkie pytania dziecka. Zadbaj o spokój i przestrzeń do takiej rozmowy.

3. Rozpoznaj, jakiej wiedzy Twoje dziecko potrzebuje.

Przede wszystkim pamiętaj, że to Ty – rodzic najlepiej znasz potrzeby swojego dziecka, wiesz jaką porcję informacji dziecko może i chce przyjąć, znasz jego reakcje i sposób przeżywania emocji. Jeśli Twoje dziecko zadaje mnóstwo pytań o koronawirusa, to prawdopodobnie z jakiegoś powodu potrzebuje tych informacji. Tak jak każdy z nas. 

Jeśli Twoje dziecko jest silnie lękowe, reaguje dużym niepokojem
na wydarzenia z ostatnich dni, zamknięcie szkoły, kina, robienie większych zakupów, przyjrzyj się, czego naprawdę Twoje dziecko potrzebuje w tej chwili. Z dużym prawdopodobieństwem potrzebuje spokoju, opanowania pobudzenia, Twojej pomocy w poradzeniu sobie z niepewnością, lękiem. Przekazuj dziecku rzeczowe, merytoryczne, sprawdzone informacje, ale zadbaj
o to, by nie było ich za dużo oraz by były dostosowane do wieku dziecka. Przygotuj sobie kilka informacji, które uspokoją Twoje dziecko, np. że w Chinach epidemia już ulega wyciszeniu, więc ten stan minie, jest przejściowy, wrócimy do szkół i przedszkoli, będziemy mogli iść do kina, a obecna sytuacja jest tylko chwilowa.
Jeśli zaś Twoje dziecko bagatelizuje problem, możesz mu przekazać znacznie więcej informacji, zadbaj o jego pełne uświadomienie, mów o konieczności częstego mycia rąk i ograniczania wychodzenia z domu. Wyjaśniaj powody, odpowiadaj na pytania, rozwiewaj wątpliwości.

4. Bądź otwarty na pytania dziecka, zadbaj o rzetelne informacje.

Bez względu na przebieg rozmowy, najważniejsze jest samo jej podjęcie. Wciąż spotykam dzieci, które zadają mnóstwo pytań o wirusa, bo owszem zamknięto szkoły, ale z dnia na dzień i nikt z nimi o tym nie porozmawiał, nie wiedzą
co właściwie się dzieje – czy to nowe ferie, czy można iść do kolegi itd. Rodzice często chcą chronić swoje dzieci, nie przekazując im wiedzy, co jeszcze potęguje lęki dziecka. To Ty, jako rodzic powinieneś przekazać swojemu dziecku cenne wyjaśnienie, dlaczego nie możemy iść do kina, teatru, choć byliśmy umówieni, dlaczego nie można zrobić przyjęcia urodzinowego, choć przecież wszyscy byli zaproszeni, dlaczego nie chodzimy do szkoły, przecież za chwilę mieliśmy mieć apel z okazji Pierwszego Dnia Wiosny. 

Spokojnie, rzeczowo wyjaśnij dziecku obecną sytuację, posługuj się tylko sprawdzonymi informacjami. Wiele dzieci wiedzę o wirusie czerpie z Internetu, memów, od kolegów, z żartów wujka itd. To z pewnością nie wystarczy, by nasze
dziecko potraktowało sprawę poważnie, ale jednocześnie nie wpadało w panikę.
Każdy dorosły posiada lepiej lub gorzej funkcjonujące mechanizmy racjonalizacji i kiedy przeczyta informację z kategorii absurdalnych, wywołujących panikę, potrafi się opanować, powiedzieć sobie – „Co za bzdury, nie będę tego oglądać” albo uruchamiając logiczne myślenie, opanować lęk. Dzieci zaś właśnie tego nie potrafią, dlatego rozmowa z dzieckiem o koronawirusie jest tak ważna. Pamiętaj, że dzieci, tak jak dorośli, muszą wiedzieć, by opanować lęk, dlatego nie izoluj dziecka od informacji, ale uważnie kontroluj źródła, z których tę wiedzę czerpie. Poza tym, kiedy usiądziesz z dzieckiem i będziesz otwarty na jego potrzeby, dajesz mu gwarancję, że traktujesz je poważnie, że szanujesz jego emocje.

Kilka ważnych rad:

• Przede wszystkim uważnie obserwuj swoje dziecko, zwracaj uwagę na to, jak sobie radzi, czy nie zmieniły się jego reakcje – co może być cenną wskazówką jakiej rozmowy ono potrzebuje, jakie informacje, mogą mu pomóc odpowiedzieć na te potrzeby.
• Jeśli nie znasz odpowiedzi na pytania dziecka, mów o tym otwarcie, każdy z nas ma jednak ograniczoną wiedzę o wirusie. Jeśli dziecko przyłapie Cię na kłamstwie, może znacząco podupaść jego poczucie bezpieczeństwa – „Skoro mama kłamie, to na pewno jest bardzo źle”.
• Nie obawiaj się pytań z serii: „Czy wszyscy umrzemy?”, „Czy czeka nas zagłada?” Pamiętaj, że dla dzieci, podobnie jak dla nas wszystkich, jest to zupełnie nowa, nadzwyczajna sytuacja. U dzieci takie wyjątkowe okoliczności często budzą nadmierny lęk. Dla nas zaś jest to
  wskazówka, że nasze dziecko naprawdę potrzebuje tej wiedzy, traktujmy je poważnie.
• Pamiętaj, że dzieci bardzo uważnie przyglądają się także naszym reakcjom. Jeśli Ty często wpadasz w panikę, głośno wykrzykując nowe informacje, Twoje dziecko z pewnością tę panikę przejmuje. Jeśli nie pozwalasz dziecku wychodzić do kolegów, a sam wychodzisz na
  regularne zakupy, bądź przygotowany na pytania, dlaczego on nie może,
  a Ty tak.
• Jeśli jednak Twoje dziecko nie chce rozmawiać, uszanuj jego decyzję, ale wskaż swoją dostępność – „OK, gdybyś jednak potrzebował rozmowy, jestem dla Ciebie w każdym momencie”. Bądź przy tym uważnym obserwatorem, co sprawia, że Twoje dziecko unika rozmowy – być może ilość informacji już go przerasta, może potrzebuje więcej czasu, a może
  po prostu wybrałeś zły moment na rozmowę.
• Zwróć uwagę, że czas, który spędzimy razem w domach można wykorzystać na budowanie relacji rodzinnych, które dla dziecka są fundamentem poczucia bezpieczeństwa. Spędzajcie ze sobą dużo czasu, dużo rozmawiajcie, bawcie się razem, odbudujcie więzi, które na co dzień bywają czasowo ograniczone. Bądźcie dla siebie!
• Jeśli zauważysz, że Twoje dziecko nie radzi sobie z lękiem, jaki wywołuje w nim epidemia, a Ty nie wiesz jak mu pomóc, nie umiesz sobie z tym poradzić, poszukaj pomocy. 

psychoterapia.plus/nastolatku-porady-jak-efektywnie-funkcjonowac-w-okresie-pandemii/

NASTOLATKU, PORADY JAK EFEKTYWNIE FUNKCJONOWAĆ W OKRESIE PANDEMII

Nowa sytuacja, w jakiej znaleźliśmy się w związku z pandemią koronawirusa na świecie, wpływa na nas wszystkich. Po pierwsze martwimy się o zdrowie nasze i naszych bliskich, po drugie próbujemy odnaleźć się w nowych warunkach, które wynikają z ograniczeń wprowadzonych przez rząd na obywateli. Z dnia na dzień nastolatkowie znaleźli się w sytuacji gdzie szkoły podstawowe, licea oraz technika zostały zamknięte. Ograniczona została możliwość spotykania się w większych grupach, restauracjach, pubach, klubach i w instytucjach kultury. Te okoliczności z jednej strony mogą powodować radość w związku z
brakiem przymusu chodzenia do szkoły, z drugiej strony mogą wzbudzać lęk i napięcie ze względu na brak kontaktów z rówieśnikami, z nauczycielami czy ze zmianą rytmu dnia. Dodatkowo dostęp do mediów 24h na dobę może w niektórych przypadkach powodować niepokój, ze względu zalewającą nas burzę informacyjną.

W związku z tym przedstawiamy poniżej wskazówki, które mogą pomóc Wam – młodzieży, efektywnie funkcjonować w okresie pandemii:

• Rytm dobowy – nagła zmiana w harmonogramie dnia, spowodowana brakiem szkoły, może wpłynąć na przestawienie Waszego dotychczasowego rytmu dobowego. Niektórzy z Was z radością wyłączą poranne budziki, a moment zasypiania przesuną o parę godzin do
  przodu, spędzając ten czas przy komputerze, telefonie lub książce. Oczywiście, ten okres można wykorzystać na odpoczynek od wstawania o 5 lub 6 rano, jednak pamiętajcie, że drastyczna zmiana rytmu dobowego może nasilić gorsze samopoczucie, powodować poczucie „rozbicia” i apatii. Dodatkowo, trudniej będzie się Wam przestawić na szkolne
  funkcjonowanie kiedy wszystko wróci do normy.
• Plan dnia – duża ilość wolnego czasu, którą obecnie posiadacie, to doskonała okazja do nadrobienia zaległości szkolnych, obejrzenia ciekawych filmów, przeczytania książek, nauki języków. Trzeba to tylko odpowiednio rozplanować. Zachęcam Was do stworzenia planu na najbliższe dwa tygodnie. Możecie w nim uwzględnić powyższe czynności,
  dodając np. jakie posiłki będziecie gotować danego dnia, kiedy przeznaczycie czas na aktywność fizyczną, itp.
• Ograniczenie zalewu informacyjnego – zadbajcie o swoje zdrowie psychiczne poprzez obostrzenie dostępu do mediów społecznościowych, portali informacyjnych, telewizji. Ciągłe odświeżanie stron internetowych może powodować wzrost napięcia i lęku związanego z obecną sytuacją. Warto wprowadzić ograniczenie przyswajania nowych informacji o pandemii, np. poprzez wyznaczenie dwóch lub trzech , w których czytacie wiadomości. Najprościej jest umówić się z samym sobą na konkretny czas czytania o nowych doniesieniach ze świata, np. rano (20min), w południe (15min) i wieczorem (20min).
• Aktywność fizyczna – bycie aktywnym to podstawa dbania nie tylko o zdrowie fizyczne, również o psychiczne. Zadbajcie o siebie! Ściągnijcie aplikacje do praktykowania jogi, ćwiczenia w domu.
• Kontakt interpersonalny – jako istoty społeczne potrzebujemy kontaktu z innymi ludźmi. Najbliższy okres to również okazja do spędzania czasu z najbliższymi w innej formie. Warto wyciągnąć planszówki lub przygotować filmy na wspólny seans.
• Higiena – zadbajcie o przestrzeganie zasad higieny, które zostały opisane przez Światową Organizację Zdrowia. Niektóre z ograniczeń wprowadzonych przez rząd mogą wzbudzać w Was złość i poczucie ograniczenia Waszej wolności. Warto wtedy przeczytać w rzetelnych źródłach informacji czemu służą te obostrzenia i pamiętać, że jest to terminowe rozwiązanie, które nie będzie trwać wiecznie.
• Radzenie sobie ze stresem – odczuwanie napięcia w obecnej sytuacji nie jest czymś nadzwyczajnym. Pomaga nam dostrzec niebezpieczeństwo i odpowiednio szybko na nie zareagować. W tym przypadku, np. ze względu na lęk o nasze zdrowie, jaki i zdrowie naszych bliskich, jesteśmy wyczuleni na przestrzeganie bardziej rygorystycznych zasad higieny. Jeżeli jednak czujesz, że lęk o przyszłość zaczyna być przytłaczający i trudno Ci samemu sobie z nim poradzić, zachęcam do korzystania z pomocy specjalistów. Wielu psychologów w obecnej kryzysowej sytuacji prowadzi konsultacje online, działają również telefony wsparcia.

opracowała: psycholog, socjoterapeuta Faustyna Szaynok